آئین زمان

دور از آیین انسانیست جنگ
ذلت و توهین به او همراه بود
کی بود اخلاق انسانی در آن
زیر حکم قهرکردن عقل راست
جنگ سوزد خوب و بد با همدیگر
جنگ ختم علم و عرفان می‌کند
ثروت معنی دهد بر باد جنگ
جنگ سوزد معبد و بتخانه را
هیزم جنگ است دیوان و قلم
بهر آزادی روا باشد جنگ
 

محوکردن خویش را با نام و ننگ
شان و عزت هم بزیر پا شود
جز ز جبر دیوها و یا ددان
با صفات آدمی کردن وداع ست
فرق نبود در وجود خشک و تر
هر چه آبادیست ویران می‌کند
عرصه را بر اهل خرد سازد تنگ
خانقاه و صومعه میخانه را
کور و قاتل کی به او دارد رقم
با زبان و با قلم نه با تفنگ