"آدم‌ها و موش‌ها"
داستان بلندی است در دو فصل، فصل اول از 16 قطعه و فصل دوم از 29 قطعه تشکیل شده‌است. هر قطعه دارای عنوانی است که "آدم" در طول یک آشنایی با موش به گفتگو می‌نشیند.
آدم در حیات یک‌صد ساله‌ی اخیرش بسیار مدیون موش است.
از وقتی که پای موش به آزمایشگاه باز شد، آدم رابطه‌ی دیگری با موش و موش نیز رابطه‌ی دیگری با آدم برقرار کرده است.
"آدم"از کار ملال‌آور خلاص شده و فرصتی برای کارهای خود و مشغله‌های ذهنی‌اش پیدا می‌کند: "تشابه ژن‌های موش و انسان"؟
آدمِ راوی برای درک این تشابه در چهل و پنج نشست با موش به بررسی موضوعاتی از قبیل "تاریخ تکامل موش‌ها"، "راه غلبه بر انسان‌های شرور" و یا "جستجوی آزادی در هنر"، "ارزیابی موش‌ها از کرونا"، و "آزادی به خاطر کرونا"، و و ... می‌پردازد.
حسین سازور متولد 1327 تهران و دارای مدرک فوق لیسانس فیزیک از دانشگاه تهران است. وی از سال 1983 در آلمان اقامت دارد.
قلم حسین سازور نشان از وسواس نویسندگانی دارد که پس از سال‌ها خواندن و نوشتن بالاخره تصمیم به نشر می‌گیرد.
این اولین داستان از وی است که توسط نشر آیدا به عرصه ادبیات فارسی در تبعید افزوده می‌شود.
از متن کتاب:
«...قهرمانان و بازیکنان تمامی صحنه‌ها موش‌ها بودند. این صحنه‌ها در عین حال هم خنده‌آور بودند و هم گریه‌آور. در حالی که همین صحنه‌ها در هیئت آدم برای ما عادی به‌نظر می‌رسند، وقتی موشی بازیگر صحنه باشد، خنده‌دارند. به‌طور مثال، نمایش ناپلئون با آن کلاه احمقانه‌اش، در حالی که دست‌هایش را به پشت گره زده و در حین دستور دادن به جلو و عقب قدم برمی‌دارد، نمایش سخن‌رانی‌های هیتلر با آن حرکات مسخره‌اش، نمایش خمینی با آن ریش و عمامه‌اش یا نمایش جناب اسقف با آن شمایل مسخره‌اش برای بسیاری از آدم‌ها عادی جلوه می‌کند، اما وقتی موشی در نقش این شخصیت‌ها ظاهر می‌شود، تمامی رهبران بزرگ تاریخ بشر را به‌مسخره می‌گیرد....»
داستان "آدم‌ها و موش‌ها" نیر در عین حال هم خنده‌آور است و هم گریه‌آور؛ خنده به حماقت‌های آدمی و گریه از فجایعی که بشر می‌سازد.
